Zomertrainingen krijgskunst |
|
Friso
Ik schrijf dit nu en kan het zeggen, voelen, vermoeden, maar het is niet wat nu is. Mijn verlangen maakt echter van karmisch gezever een heilige plicht. Niks meer eenvoudig op te hoesten bekend spuugsel. Het onbekende in mij voelt dichterbij dan alles wat ik ken. Hoe eigen en warm is de liefdevolle zang van het Leven dat door het onderricht tot mij spreekt. Maar nu, op dit moment, is dit leven evenveel dan duizend levens. (Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik niets meer kan, maar dat voelde te overbodig en daarmee meer als karmisch gezever) Een hopeloze verschijning. Jean-Paul
Twee uur trainen een lunchpauze en dan weer twee uur trainen. Op het weblog stond deze week een artikel met als titel: Open aikido. Dat vind ik een mooie en inspirerende naam voor krijgskunst zoals ik die op dit moment ervaar. Ad’s onvermoeibare uitleg, toelichting en verdieping is daarbij van onschatbare waarde, maar voelt zo normaal dat je het bijna als vanzelfsprekend gaat ervaren.
Alsof hij nooit iets anders heeft gedaan op de zaterdagochtend rijdt de Mercedes van Remy ons, ronkend van tevredenheid, naar Hasselt, het vuur in. Pakjes aan, de mat poetsen en hop aon de geng. Tijdens de middagtraining doen we een ogenschijnlijk eenvoudige oefening. Ga tegen over elkaar staan en loop naar elkaar toe. Als je op een meter van elkaar staat stop je en kijk je elkaar in de ogen. Je zegt het eerste woord dat in je opkomt. De afgelopen week (ik schrijf dit stukje een paar dagen later) heb ik vaker terug moeten denken aan die specifieke oefening, die ik niet bijzonder spectaculair vond qua beleving en me ook niet direct veel wijzer maakte wat inzicht betreft. Ik hield er eigenlijk een beetje een ongemakkelijk gevoel aan over. Maar de afgelopen dagen is die oefening onderhuids gerijpt en tot leven gekomen. En blijkt een waar juweeltje. Hij legt voor mij in een notendop de eenvoud, de openheid, creativiteit, diepte en moeite bloot van waarachtigheid. Het blijkt een oefening die elk moment van de dag gaande is en me bescheiden maakt, want hoe anders blijft leven leven? (de derde zaterdag was ik verhinderd) Remy "Is de visie afhankelijk van de plek of het moment waar we ons bevinden of is deze overal en altijd aanwezig?" vraagt Ad tijdens overleg. Als ik op dit moment navoel wat de visie is die voortkomt uit mijn grondintentie, dan wordt me duidelijk dat ik hem niet kan benoemen. Regelmatig veroordeel ik me mezelf dat er zo weinig vragen in me op komen, maar nu... Helpt het verlangen naar de juiste visie me nu? Osensei zegt: Op de laatste trainingsdag werd besproken hoe Osensei loyaliteit en eerlijkheid aan elkaar koppelt. Ik besef nu dat dit voor mij aspecten zijn, die ons tijdens trainingen worden aangereikt als de kracht om ons te sterken bij het smeden van het zwaard. Het waren drie vreugdevolle oefengelegenheden, die recht doen aan de weg naar puur krijgerschap gedragen door de kracht van liefdevol leven. Dank je Ad en medekrijgers. Arthur Krijger zijn, wat is dat? Krijger zijn in dienst van wie of wat? Als ik een krijger ben in dienst van het universum, wat zal dan mijn houding zijn? Krijgerschap beperkt zich niet tot de dojo.
De uitnodiging is dit continu te laten heersen. Bram
Het was voor het eerst dat ik deelnam aan een aikidotraining als deze buiten de reguliere trainingen om. Enige onwennigheid speelde mij enigszins parten voor aanvang. Een onwennigheid wat resulteerde in onhandige praktijken, zoals te veel schoonmaakmiddel toevoegen aan sop, wat een extra droogronde van de mat voor alle betrokkenen tot gevolg had. Er is me in ieder geval weer eens een goede spiegel voorgehouden. En dat valt niet mee daar eerlijk in te kijken. Ik houd mijzelf graag voor dat ik goed bezig ben. Op de een of andere manier wil het maar niet dagen dat ik nog steeds veel te veel in mijn hoofd bezig ben en al mijn overpeinzingen nog zo belangrijk vind, en wil ik nog steeds niet zien waar ik nu, op dit moment sta. Als ik dat niet wil zien, zal het wel niet bijzonder goed zijn, de staat waarin ik verkeer. Ik heb ook al een sinds een paar weken het gevoel dat de pijlen van het onderricht langs me door zoeven, dat zij me niet op de juiste plek raken. Dan ga ik weer af op voorgaande trainingen, waarin dat wel gebeurde. En iets zegt me dat dat al helemaal niet van belang is. Al die fluctuaties tussen helder zicht hebben op de Weg en karmische vertroebeling zijn, volgens Ad, alleen op te lossen door je ego zo compleet en gedetailleerd mogelijk in kaart te brengen. Dat dient dan als uitgangspunt om helder te krijgen hoe het NIET moet. Mijn oren zijn weer flink gewassen, zeker bij het horen dat ik nog steeds een blindganger ben. Niet echt goed nieuws, voor iemand die de Weg ziet als enige mogelijkheid uit zijn waan en die twenty four-seven bezig is met (te denken over?) de Weg. De hiaat tussen de visie van het onderricht en het praktiseren ervan blijkt gevoelsmatig groter dan ooit. Een dagelijkse portie meditatie volstaat niet. Daarin doet zich overigens hetzelfde fenomeen voor: weinig stilte, veel hersenkronkels. Ondanks dat ik weet dat ze er niet toe doen, lukt het me vooralsnog niet ze te laten varen. Angst voor de stilte? Onwennigheid wederom? Met de gedachtes weet ik wel raad, in de stilte weet ik nix meer...
Helaas is het erbij ingeschoten om meteen na de training een verslagje te maken. Een dikke week later wordt het moeilijk er nog iets over terug te halen. Hierbij toch een poging. Ik kwam meer toe aan een vrijere opstelling, niet zo gestuurd als de week ervoor, meer in het moment, beseffend dat er ook niets anders is. Er was minder karmaruis, meer ruimte voor beleving. Minder verbetenheid, meer moed. Het blijkt soms moeilijk je beleving te verwoorden, zonder te verzanden in overpeinzingen / weging / beoordelen. Goed bij jezelf blijven en eerlijk naar jezelf kijken, blijkt niet vanzelfsprekend. Ad vroeg tussentijds en na een oefening waarin je mekaar nadert, bij ontmoeting in je partner's ogen kijkt en dan een woord/klank in jezelf laat ontstaan, wat je ervaarde. Ik kwam niet verder dan het verwoorden van een beeldenbrij, ik kon mijn beleving moeilijk onder woorden brengen. Het heeft met de moeilijkheid van de oefening te maken, waarin je allerlei remmingen, angst, verkramping tegenkomt en openheid moeilijk in te nemen is. Er blijkt toch maar weer eens dat ik dit eigenlijk niet wil zien, niet wil erkennen. Vandaar het gestamel als er gevraagd wordt wat er gebeurt bij zo'n oefening. In mijn geval heeft het alles te maken met schaamte, trots, wat leidt tot allerlei vlucht- en compensatiegedrag. Ik houd zo graag het beeld in stand van onbekommerdheid, gemak. En Ad prikt hier zo doorheen, legt dat heel snel bloot. Naderhand had ik het er in de auto met Friso over hoezeer ik schaamte probeer te verhullen met lachen, terwijl het resulteert in mezelf op belangrijke momenten totaal niet serieus nemen. Bedankt Ad en alle medekrijgers voor wederom een schitterende gelegenheid om te ontdekken.
|