Arthur

Vanuit de waarheid die ik ben, zie ik dat alles wat vorm heeft imperfect is. Maar de waarheid wordt er niet door aangetast. Het grote ik kan het gestuntel van het kleine ik zien en accepteren en liefdevol beschouwen zonder het in een andere vorm te hoeven duwen.

Telkens zegt het kleine ik weer: “Hallo! Hallo! Belangrijk! Let op!” En ik word er gauw door meegesleept. Maar het is goed om te ervaren dat de waarheid er niet door wordt aangetast, dat er een betrouwbare kracht is die ondanks alles blijft heersen en waar ik steeds weer verbinding mee kan maken.

Deze verdiepingsdag was een mooie gelegenheid me hier bewust van te worden en met deze kracht vertrouwd te raken.
Dank.

Yvonne

Een pittig dagje met heel wat worstelingen: hoe ga ik goed om met alles wat zich in en om mij aandient en mij vast lijkt te zetten. Ik voel automatische reacties in mijn systeem van afkeer en verzet, ik wil het ergens diep van binnen toch vooral fijn hebben, terwijl ik weet dat koersen hierop niet de bedoeling en zeker ook mijn intentie niet is. En toch heb ik er nog steeds mee te maken.

Als Ad tijdens de lunch vertelt dat je kleine ik het beste alle ruimte kunt geven, voel ik de waarde van deze woorden, hoewel ik ze op dat moment niet snap. Hoezo kleine ik alle ruimte geven?! Hij neemt me al helemaal in beslag. En natuurlijk klopt dat: zolang ik in die engte van kleinheid zit, kan ik grote ik niet voelen of waarnemen, daar is het veld te klein voor, het kan niet buiten zichzelf kijken.

Tijdens een misogi-oefening kom ik weer in mijn lijf, ik zak in verticaliteit, hier moet ik zijn, ik voel de ruimte van innerlijkheid en de stevigte van aanwezigheid in mijn lijf. Het zijn korte, maar waardevolle momenten. Ik merk dat het contrast steeds groter wordt van innerlijkheid en uiterlijkheid: beleving of verbeelding.

Innerlijkheid voelen is éen ding, maar vandaaruit bewogen worden blijkt een ander verhaal. Heel lastig voor me, maar dat is wel waar het in aikido omgaat. Soms als ik naar een techniek van Ad kijk of voor een partner sta, dan kan ik zien en voelen hoe ik bewogen kan worden als een geheel van binnenuit zodat de techniek uit zichzelf vorm vindt, zonder inbreng van mij. Helaas is de praktijk nog net iets anders: zodra ik in beweging wil komen neemt mijn hoofd het over (zeker in het werken met een partner) en gebeuren er vreemde dingen: ik zie een hand en een arm langs me heen gaan en besef dan pas dat die van mij zijn. Ik ben nog niet voldoende vertrouwd met leunen in de oceaan van leven maar het is een fijne ontdekking te ervaren dat de realiteit van bewogen worden in me aanwezig is.

Het is een intense dag met grote en kleine strijd geweest, en al was ik in eerste instantie blij dat hij om was, ik zie later juist de waarde van deze gestreden strijd. Helder is geworden dat het er niet om gaat wat zich in mij aandient (spanning of onzekerheid) maar hoe ik ermee omga (geen voorkeur of afkeer). En ook al is dat geen nieuws’, het kwartje is nu pas goed gevallen. Hiermee zal er ook meer continuïteit in mijn beleving komen, waar dat nu nog zeer wisselvallig en willekeurig voelt.

Zo leer ik mezelf langzaam als totaliteit kennen. In plaats van wegwijken voel ik ontstane ruimte om wat zich in me aandient te verwelkomen en op te nemen, zoals een waardig krijger ook alles harmoniseert. De woorden van Ad tijdens de lunch vallen op hun plek: investeer niet in het bestrijden van kleine ik, maar kijk vanuit grote ik hoe je kleine ik liefdevol kunt helpen.

Maurice

Daar lag ik dan als een worm op de mat in Hasselt. Ontspannen liggen en voelen wat het leven wil, was de uitnodiging. Ik voelde al snel de neiging om op te staan en present te zijn. Maar dat was me te snel en bekend.
Genageld aan de grond en eigenlijk niet weten wat nu, was het gevoel wat overbleef. Het was fijn om te liggen en niets te hoeven. Toch voelde het niet helemaal af en kreeg ik bijna ontspannings-stress.

Ik dacht: hoe kan ik mezelf het beste helpen? Door me nog meer over te geven en me enkel lichaam te voelen, in plaats van suggesties te blijven ophoesten. Het werkt allemaal zo snel dat ik het niet meer bij kan houden, en daar zit ook deels de spanning. Ik moet gaan beseffen dat ik het leven niet in stand houd, maar dat ik in stand word gehouden dankzij het leven, beter gezegd: ik ben leven. Hier weet van hebben is één ding. Maar dit volledig toelaten in de praktijk is een totaal verhaal waar je ook een totale duidelijkheid over moet hebben. Moeilijk maar interessant, geen reden voor afhaken maar juist inhaken.

Er was hulp die me ongedwongen op mijn benen hielp. Ik ervoer dat in de hulp toelaten een genezing zit. Dit is niet meer het gebied voor mijn trots of eigengereidheid maar het gebied van toelaten en overkomen. Het doet ook een beroep om niet afhankelijk te blijven van externe hulp, maar dit wordt alleen duidelijk als je eerst hulp toelaat. Blijven zoeken naar de juiste houding, erbij blijven en niet te snel veronderstellen dat ik het weet is mijn oefening. Aikido is de spiegel die de geesteshouding optimaal weerspiegelt. Wonderlijk, tot op de mat.

Birgitta

We zitten op een vlot, een reusachtig vlot op een reusachtige oceaan. We hebben machtige peddels en innerlijke kracht om ons voort te bewegen. Soms maken de armen een figuur: van voor naar achter, en wiegt de romp wat mee bovenop twee staken. Maar ik voel mijn vlotgenoten, de oceaan en mijn loze peddel; ik voel mijn intentie: ik kom hier niet voor niets! - en laat me vullen en doe mee: ik bén er.

Dat is de voortdurende strijd: er zijn of niet er zijn. Die strijd lijkt samen te vallen met: vertrouwen of niet vertrouwen, geloven of twijfelen. Ik heb mezelf tijdens een andere training beloofd mijn waardigheid niet meer te grabbel te gooien. Hier word ik uitgenodigd een krijger te zijn. Dat sluit naadloos aan bij mijn waardigheid. Twijfel, terughouden, blokkeren: ik zet alles in om deze mechanismes te zien en te voorkomen. En vooral om niet te teleurgesteld te zijn als het toch gebeurt. Dit is een oefenweg; niet blijven stilstaan, maar doen doen doen en meegaan. Jawel, ik ben wel teleurgesteld, maar ik heb geleerd ruimte te zijn, me te laten sterken door mijn uitglijders. En: het is werking, het is allemaal bewustzijnsspul.

Geholpen door een oefening in ik-oplossen. Wie is hier ik? Jij zegt wel dat je ik bent, maar ik ben toch het ikst. Ik zie twee ikken, maar één is er dominant (ikke). Contact via handen en hoofd laat ik zijn grip verliezen. Twee ikken worden één, nee verdampen tot losse atomen, niet te onderscheiden van elkaar, kolkende bron die zaadjes spuugt, er bestaat niets anders. Besta je wel? Jazeker, er is een bestaansgevoel, geen twijfel mogelijk.

Pijnlijk getroffen zie ik achteraf op de foto's mijn houding als uke: een angstige stijve hark, niks waardig en vol vertrouwen. Die pijn en tegelijk dat zingen in mijn hart, dat sinds de training niet meer is gedoofd, het is een koan van jewelste.
Wat er gezongen wordt? 'Ware overwinning is zelfoverwinning, zegegloren!'

Landau

Op weg naar de training herinner ik mij levendig de woorden van de vorige keer: ‘Wanneer oefenen het belangrijkste is in het leven, en je bent op dit moment aan het oefenen, dan doet de rest er niet toe. Daar kun je blij om zijn.’

Meer dan dat is me niet echt bijgebleven van deze training. Het oefenen is steeds meer een beleving van dat moment. De momenten waarop de verbinding gezocht wordt met een natuurlijke bewogenheid worden steeds voller beleefd; daardoor hoeft er steeds minder worden meegenomen om op te blijven kauwen. Er blijft dus minder ervaringspul hangen. Alleen misschien nog het besef dat het wederom een fijne training was, volkomen ‘de moeite’ waard.

Juiste visie laat de bereidheid en het vermogen toenemen om de dingen te laten zijn zoals het is: wat op dat moment speelt wordt erin opgenomen (zowel fysiek als mentaal), en alles dat verdwijnen wil mag vertrekken omdat het niet meer wordt vastgehouden. Dit brengt aan het licht hoe diep de karmische verwikkeling geworteld zit, want door de bereidheid om te toe te laten krijg ik oog voor waar ik me nog tegen verzet en de overtuiging waarmee dat gebeurt.

Ontspanning is een centraal thema deze periode. Het is het antwoord op de vraag: ‘Waar heb je het meest behoefte aan?’ Het verlangen naar ontspanning is voelbaar, zowel mijn lijf als mijn geest (mentale activiteit) smeekt erom. Laat. Echt. Alles. Los. Resoneert het door mij heen.

Lichaam en geest werken nauw samen, om te ontdekken wat de diepst mogelijke ontspanning werkelijk is. Lastige dingen loslaten is niet zo moeilijk om te willen, maar wat bektekent het om het leven los te laten en geen voorkeur meer te hebben, geen angst voor wat er zou kunnen gebeuren?

Om werkelijke kracht te laten opwellen, is eigen inspanning achter me laten nodig. Hoe meer ik mij ontdoe van ballast, hoe makkelijker de kracht stroomt, hoe voller de beleving. Dit is een belevingservaring. De toetsing met anderen voelt deels nog volslagen zinloos omdat ik in stilstand niet eens voel hoe de adem werkt. Maar goed, het kan nooit kwaad om duidelijk te zien hoeveel er nog te leren valt. Daarbij is het fijn om het totale ‘verwachtingspakket’ af en toe voor je kiezen te krijgen. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent.

Nikkie

Ergens heb ik een barrière gekweekt tussen het leven en mijzelf. Het is logisch dat de wonderlijke werking, die ons permanent beweegt, niet tot zijn recht komt als die niet wordt gezien en of gefaciliteerd.
Maar wat is dit zien en faciliteren dan?

Tijdens het visie gedeelte werd de interessante vraag gesteld: ‘Besta jij eigenlijk wel?’.
Zonder onderscheid te maken tussen diverse lichaamsvelden - lichaam, adem, geest - is wonderlijke werking voelbaar. Dankzij deze rechtstreekse beleving voelde ik: ‘Jazeker besta ik!’. Twijfel over het werkelijkheidsgehalte van ieder veld werd zo eenvoudigweg ontkracht. Dit ervoer ik als een waardevolle ingang: wonderlijkheid definitief innemen en hier permanent belichaming van zijn.

Om dit meer te verfijnen en er vertrouwd mee te raken zijn we begonnen met een ontspanningsoefening. Dit betekende: mezelf identificeren met een vleesworm op de bodem van de oceaan en zo ontdekken wat deze wonderlijke werking nu daadwerkelijk behelst. En daar lig ik dan… tintelingen en kriebels van het lichaam werden voelbaar als een machinerie die zichzelf in stand houdt. Mede doordat mijn lichaam hier en daar werd verlegd, was een ontspannen gewaarwording voelbaar.

De volgende uitnodiging was om te kijken of we konden opstaan zonder de ontspannen houding verloren te laten gaan. Ik probeerde te bedenken hoe dit überhaupt mogelijk zou zijn. Leven/werking was voelbaar, maar hoe kon deze relatief passieve vorm zich manifesteren in een actieve vorm? Hoe volg je de bedoeling van het leven? En trouwens Nikkie, ik zou ondertussen maar snel van de grond af komen, want je hebt een uitnodiging gekregen…!

Een innerlijke lach maakte het mogelijk dat ik weer actief verbinding kon maken met het lichaam en adem. Ik ontdekte dat het centreren van het gewaarzijn een ingang is naar beweging. Hierbij voelde mijn wezen letterlijk aan als een zware krioelende vleesworm. Mijn lichaam comprimeerde zich naar één punt waaruit organische beweging voortvloeide. Dit was interessant, omdat er ontspanning voelbaar was gedurende deze actieve beweging.

Tot halverwege kniestand, waarbij het ineens leek alsof de fysieke afstand tussen de lichaamsdelen ervoor zorgde dat alles een afzonderlijke functie kreeg. Ook de overtuiging dat er vanaf nu iets zou moeten of juist niet mocht gebeuren hield me in de greep. Zo was er weinig sprake meer van directe beleving. Het werd slappe hap, schijnontspanning, en als een verloren schaap liet ik me ‘levenloos’ neerplonzen op de bodem van de oceaan.

Dus hoe behoud en of faciliteer ik verbinding met beleving /wonderlijke werking?
Ontspanning, niets hoeven/moeten voelt als een bruikbaar vertrekpunt. En zo bezien voelt het beter om dit te vertalen naar vertrouwen, aangezien ik ontspanning niet zelf kan ophoesten.

Gedurende de training hebben we ook gewerkt aan roei-, en adem/spoelbewegingen. Deze inlevingsoefening maakte me wakker en schonk energie. Maar zodra er geen sprake was van inzet neigde mijn houding naar passiviteit. Als ik er niet bij blijf, dobbert de boot maar wat in het rond en is het de vraag of hij het bij de eerste beste golf overleeft.

Ik ben dankbaar voor de medereizigers op de oceaan die met hun krachtige intentie een levendig karakter schepten.
‘Ware overwinning is zelfoverwinning, zegegloren.’

Moge alle draakwormen volledig ontwaken en uitvliegen tot ver boven de oceaan.

Remy

De eerste oefening van vandaag was het zijn van een worm. Nooit over nagedacht hoe dat zou zijn, het was te gek! Aangezien ‘kracht en ontspanning’ een aspect is dat eindeloos verdiept en onderzocht kan worden, was dit een oefening die daar alle gelegenheid toe bood. Gewoon gaan liggen in totale overgave aan niets doen. Dit voelde werkelijk welkom. Het ontdekken hoe inspanning tot stand komt is ontdekken van waaruit ik bewogen word. Het bleek dan ook dat ik op de uitnodiging om hier goed naar te kijken, weinig noodzaak tot beweging voelde. Een bevestiging van verlangen naar diepe ontspanning om alle overbodige spanning te leren zien en los te laten.

Het wormachtig omhoog komen tot seiza leek een paar eonen te duren en liet goed voelen wanneer het besturingssysteem van het brein erbijkwam. Het berekenend vermogen om de ledematen net even iets meer verplaatsen zodat het efficiënter was voor de volgende beweging kon zo heel direct worden waargenomen.

Tijdens de visie haalde Ad een citaat aan van Osensei waarin hij sprak over het belichamen van wetmatigheden. Voor mij betekent dit een concrete uitnodiging om meer thuis te raken in het alleen maar werken met wat er op dit moment is. Ik voel de potentie van mogelijke ontspanning als ik hier en nu aanwezig ben. Het bant mijn veelvuldige toekomst-projectie uit en laat door de heersende aandacht de diepere kwaliteit ontstaan die noodzakelijk is om zelfoverwinning realiteit te laten zijn.