Het lichaam draait vanzelf. Daar hoef ik niets aan toe te voegen. Dat hoef ik alleen maar te beleven.
De adem draait vanzelf. Daar hoef ik niets aan toe te voegen. Die hoef ik alleen maar te beleven.
Het bewustzijn draait vanzelf. Daar hoef ik niets aan toe te voegen. Dat hoef ik alleen maar te beleven.
Ik draai vanzelf. Daar hoef ik niets aan toe te voegen. Dit hoef ik alleen maar te beleven.

Arthur

Ontspanning is alles laten zijn zoals het is, alles laten gebeuren zoals het gebeurt, terwijl ik helemaal erbij blijf, wat of hoe het ook is.
Ontspanning is leunen zonder ook maar iets terug te houden, volledig onvoorwaardelijk leunen van binnen naar buiten.
Ontspanning is helemaal vertrouwen op gedragen worden door een kracht die groter is dan ikzelf.
Ontspanning is mezelf helemaal opgeven. Van harte!

Deze Weg herinnert mij eraan een krijger te zijn.
De krijger dient zijn vorst, dat vraagt om toewijding en vertrouwen.
Zijn opdracht is vrede te zijn, dat vraagt om zelfkennis: het kennen van de eigen interne vijanden.

Ik geniet echt heel erg van de trainingen nu ik heb geleerd te voelen, te laten vullen, te oriënteren vanuit innerlijkheid.
Open voelt mijn wezen, en het onderricht toont zich aan mij in steeds verdere verfijning.
Met grote vreugde voel ik het tot in de poriën van mijn huid doordrenken.
Nog bewust van de adel van de krijger, nog niet geheel verdwenen, geboeid door dit nieuw ontgonnen terrein, baat ik deze vreugde, dit plezier ten volle uit. Levende intentie zal vanzelf de joepiejoepie doen smelten.

Birgitta

Onze wasmachine draait.
Ik probeer woorden te vinden terwijl hij spoelt.
Die wasmachine staat voor de wereld.
Mijn aanwezigheid is er een van waakzaamheid, dat we niet weer overstroomd worden.

Mijn blik zoekt de druppel
papier op schoot
mijn pen zoekt woorden
centrifigureren
pas als ik het lees weet ik hoe ik het uit moet spreken.

Woorden.
Ik voel een achterdocht, mij te vaak verschuild achter algemeenheden, citaten geleend en/of misbruikt.
De diagnose geeft de remedie. Woorden uit mijn hart en niet uit mijn brein (ongeschikt om te bevatten)
Welnu : "Ik weet het niet" , voel geen wanhoop. Wrevel als ik zelfmedelijden meen te bespeuren.
Ervaar rust, voel vertrouwen.
m'n erbarmelijke ikje.

Woorden
kunnen ook raken, betekenis geven, openen:
Aikido, kracht van vrede
thuiszijn is niet gestoord worden
een bevragende houding ontwikkelen
"we need techniques of harmony" - ja!

Bedankt Ad
Bedankt Landau, Arthur en Birgitta

Ed

“Je investeert nog in dingen waar je eigenlijk al niet meer in gelooft.”

Dat wilde ik horen. Zeg me alsjeblieft zoals het is, want ik kom er zelf niet op. Deze afhankelijkheid verraadt dat ik nog niet helemaal van het ego los wil. Wat betekent dat? Dat ondanks het perspectief dat het onderricht mij biedt, ik nog heil zie in het investeren in illusie. Oftewel, onderhuids borrelt het, maar het ego heeft nog de overhand. Het oefenen moet zich nog meer en meer vestigen.
Als ik dat wil helpen blijkt zich snel een volgende, legitieme vraag aan te dienen. Hoe definitief laat je een inzicht zijn? Hoe bereid ben ik om...
Wat?
“Hoe bereid ben ik...” Tja. Als het zo geformuleerd wordt, blijkt wel dat het ego regeert.
Afscheid nemen van het ego is niet gemakkelijk. In welke mate dat een voor lief genomen aanname is en in welke mate echt moeite weet ik niet. Enige schatting daaromtrent voelt even onbetrouwbaar als zinloos. Ze zijn er beide en ze zullen allebei aangegaan of opgelost moeten worden.

   Kracht
Kracht is een aspect wat ik anders ben gaan ervaren. Er is fysieke kracht en onpersoonlijke kracht. Fysieke kracht is hetgeen ik altijd in geloofd heb, bij gebrek aan ervaring van die andere, voor mij vooralsnog vrij onbekende vorm van kracht. Maar toen ik door moeite, het onderricht en de oefening van het moment geen referentiepunt meer kreeg, voelde ik mij onthand. Met trillende benen kun je niet meer spreken van fysieke kracht, want die is er dan nauwelijks meer. Wat ik daaraan nog kan ophoesten doet een potentiële tegenstander schudden van het lachen. Dus het moet ergens anders vandaan komen. Niet persoonlijk gecultiveerd, maar vanuit het grote ontwerp.
‘Wat moet ik doen?’ is een interessante vraag wanneer je ervaart dat die alleen beantwoord kan worden met ‘je kunt niet iets doen,’ omdat je dan wegvalt. Op dat moment moet iets anders het over nemen. Je moet jezelf laten gaan en vertrouwen dat er iets is als onpersoonlijke kracht. Ik geloof dat ik voor het eerst heb ervaren wat O’Sensei bedoelt met het goddelijke. Jammer dat ik daarvoor zover gedreven moest worden. Het moest komen tot een punt waarop ik zelf niets meer kon opbrengen en mijn kleine ik prijs moest geven.
Morihei Ueshiba sprak altijd over zijn filosofie, voor zover je dat zo kunt noemen, wanneer hij leerlingen push-ups zag doen. In plaats van technieken behandelen wijdde hij dan een training aan het uiteenzetten van aiki en zette persoonlijke krachtontwikkeling weg als futiel en ijdel. Het nastreven ervan was, zo zei hij, gebaseerd op een misvatting. [1]
Het onderricht heeft geen bevestiging nodig, maar het ego wat zijn eigen zelfbegoochling inziet loopt weer verder leeg. Zo ontstaat ruimte voor werkelijke kracht. Iets dat niet omschreven kan worden met de tot dan toe gehanteerde definities.

   Ontspanning
Vermoeidheid en fysieke pijn gaven de voornaamste aanleiding tot irritatie en aandachtsdwalingen. Sowieso had ik op veel momenten het gevoel de training niet leuk te vinden. Over de inhoud van de van de training zegt mijn persoonlijke beleving natuurlijk niet veel; het is louter dat laatste, maar ik wil hiermee alleen maar aangeven binnen welke sfeer mijn onderzoek plaatsvond. Ik denk dat een training altijd in staat is je aan te reiken wat er bij jou speelt en het puur van jouw ontvankelijkheid en leergierigheid afhangt hoe je daar gebruik van maakt.
Mijn persoonlijke omstandigheden van een pijnlijke arm en vermoeid lichaam hebben het contrast tussen welbevinden en waarheid verscherpt en daarmee de urgentie van het oefenen benadrukt. No pain, no glory. Daarbij gaat het dan niet om een bepaald doel te willen bewerkstelligen, maar het laat zien dat het vinden van waarheid alleen kan plaatsvinden door het aangaan van wat opspeelt. En als dat pijn is dan zal pijn aangegaan moeten worden.
Eerst gaat het ego hevig protesteren als het lichaam op veel plekken pijn doet. Ik heb wel gemerkt dat als moeite door het hele lichaam optreedt, het in een bepaald opzicht gemakkelijker is. Het doet toch overal pijn, dus kan ik mij maar beter op wat anders richten, bijvoorbeeld mijn best doen erbij te blijven. Doorgaans is het zo dat ik er iets voor moet doen wanneer ik ergens vanaf wil. In het oefenen werkt dat contraproductief. Hetgene wat namelijk vecht tegen het ego is datzelfde ego. Zo blijkt, de beste formule om het ego te blijven handhaven is proberen ervan af te komen.
Tijdens de training zijn referenties op sommige momenten weggevallen en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Geen raster, geen kader, geen bekend materiaal waarop ik kon vertrouwen maar wel op het spel staan. Dat kan mijn ik niet aan en angst ontstaat. Het ik is eraan en geen inspanning heeft dat kunnen voorkomen. Ik ging op zoek naar houvast. In het vervolg kan ik beter aan het onbekende gaan wennen, mijn angst ervoor laten gaan. Iets zelf doen levert uiteindelijk niet het antwoord.
Dus, als al het andere faalt, wat blijft er dan over? Overgave. Maar ook dat blijft iets van het ego. Het ego besluit zich over te geven. Verdwijnen voelt beter. Verdwijnen wordt mogelijk wanneer wordt aangegaan wat speelt en daarin ontspanning kan worden gelegd. Daar kan ik mij voorlopig mee bezig houden. Verdere visie ontwikkeling, blijven oefenen. En uitkijken naar de volgende kostbare trainingsmogelijkheid.

[1] Susan Perry: Remembering O-sensei. Boston 2002, p. 28.

Landau