YVONNE

Ik weet niet wie ik ben. Om verbinding te maken met wie ik ben, zal ik moeten voelen, ervaren. Het leven is niet zo of zo; ik doe het niet goed of slecht: dat zijn slechts beelden die me tijdens de diverse oefeningen vastzetten. Voelend, lerend onderzoeken wat er innerlijk speelt, opnieuw, opnieuw, elk moment opnieuw. Niet denken: 'Ha, dit is het, dit is goed', maar steeds blijven onderzoeken, steeds verfijnder.

Dit werd heel duidelijk tijdens de klankoefening, 's morgens vroeg. Eerst een beeld hoe het wel/niet moet: ik zit vast; dan steeds meer zakkend in gevoel, het leven voelen, het leven alle ruimte geven en zelf laten klinken. En daarin heb ik het leven gehoord, heb ik het leven gevoeld. 'Ik heb het' - en weg was het. Opnieuw onderzoeken, opnieuw voelen, alles weer open, herinnering aan daarnet blokkert de weg.

De spanning en energie die het kost om zelf te reageren op dingen die zich aandienen of van me gevraagd worden: weg ermee, onnodig, niet eens efficiënt en zeer vermoeiend. Liever in mijn lijf kruipen, mijn centrum voelen, het hart geopend; dan openbaren zich op heel natuurlijke wijze natuurlijke reacties, moeiteloos, wonderlijk - ik sta versteld.

Ik ben definitief bereid waarheid te dienen, het gezag is gevestigd. Bereid om het leven te aanvaarden zoals het is, natuurlijk en betrouwbaar. Bereid om ego-krachten te beleven en doorzien als naijlend karma. Bereid hier telkens opnieuw van te leren, steeds verfijnder, zodat telkens opnieuw het gezag van het leven bekrachtigd en gevestigd wordt. Ik bén het leven.

JUUL

Hoe zou ik willen uitleggen wat me bezielt? Wat is vervuld leven? Hoe zou ik in dit leven willen staan?

Van de twee polen, innerlijk en uiterlijk, kies ik voor innerlijkheid. Ik zou willen belichamen dat het mogelijk is om vanuit innerlijkheid een zogenaamd "gewoon" leven te leiden, jonge mensen inspirerend, ouderen inspirerend, helpend en geruststellend.

Mijn insteek voor het weekend was terughoudendheid. Ik heb de neiging om tijdens overleg te willen voldoen aan de verwachting om vragen te stellen. Dit heeft tot gevolg dat er vaak geen essentiële vragen opborrelen en is dus zinloos. Ik zaf dit weekend dat mijn sangha-genoten dit wel konden. Dat is me door de terughoudende opstelling duidelijk geworden.

Als ik innerlijkheid wil belichamen - en dat staat vast - dan zal ik het leven in puurheid, echtheid moeten aanvaarden: voelen wat er gaande is. Het zal onzekerheid teweegbrengen, dat heb ik dit weekend ook ervaren. Ik heb ook mogen ervaren dat dezelfde onzekerheid rust schonk.

Aannames, overtuigingen, houdingen: ik laat ze los, daarmee ontstaat er al direct een gevoel van ruimte.
Dat ben ik dankbaar voor.

MAURICE

Het onderricht voelt dichtbij.
Dichtbij wat?
Dicht bij mezelf.
Hoe weet ik dat?
Door het niet te weten.

Flauwekul.
Ik en alleen ik ben verantwoordelijk.

ED

Het is me duidelijk dat er werk aan de winkel is. Ik heb het Ad vaker horen zeggen: 'gevoel van urgentie'.

Het was dwaas om urgentie in een toekomst te projecteren. Zo van: eerste de jongens opvoeden en dan heb ik er eens de ruimte voor. Ik vond het een hele dankbare oefenvorm om beschamende dwaasheid te kunnen openbaren en er afscheid van te nemen.

Terug naar het werk aan de winkel. Het is me duidelijk dat ind den beginne alles goed is. Dat ik goed ben, mijn adem goed is. Ik zie in dat ik mezelf niet vlottrek door vanuit karmisch perspectief/anecdotes/beelden te blijven werken. Daardoor heb ik dit weekend als heel rijk ervaren: ik kon heel lichtjes verschuiven naar een dharmisch perspectief.

Oefenen gaat voorbij de persoonlijke insteek: de ik-constructie, de kleinheid, karmische bevriezing - het voelt totaal irrelevant. Als je vanuit een groter, edeler punt waarneemt vallen oude patronen, behoeftes (bevestiging), presentaties des te helderder op. "De clown in de wandelgangen": wat boeien mezelf mijn associaties in een groepsgesprek? Wat echt boeit is dat je voeleing kunt krijgen met wat de bedoeling is.

Wat sjiek is, is dat ik voor het eerst werkelijk mocht klinken, doordsat dit veld samenviel met de aanwijzingen. Wat sjiek is, is dat mijn toevlucht tot de sangha dit weekend heel tastbaar, concreet en dichtbij voelde.

Er is werk aan de winkel. Maar rustig, ontspannen in kracht. Gretigheid en vastgrijpen herkennen en afserveren. De kracht van overleg, van resumeren, samen zoeken en verantwoordelijkheid voelen. Het mogen dragen van verantwoordelijkheid, aanspreekbaar zijn. Dienstbaarheid voelen stromen op de krioelende keukenvloer. Niks bijzonders.

In jullie ontmoet ik mezelf.
Mijn leraren zijn mijn ouders.
Volle bak bescheiden.

LAURA

Het insteken op dharma is voor mij concreet geworden. Vooral door te voelen dat ik me kan overgeven aan het leven, en in de oefening betekent dat: mijn adem. In de adem kruipen, ten volle gaan ervoor. Dit in tegenstelling tot mijn adem observeren (dualiteit) of afwezig zijn. Dit voelt vooral heel fijn omdat ik het als een grote moeilijkheid zag om mijn "ik" los te laten en dan maar af te wachten wat zich voordoet.

Het oppoetsen van mezelf en dan de "mooiste" kant tonen is weggevallen. Het voelt niet alsof ik daaraan gewerkt heb, maar dat ik de verandering constateer - alsof het geen functie meer heeft. Daadoor voel ik me nu echter, werkelijker. De term verwerkelijking gaat meer leven, komt dichterbij.

Hartskwlaiteiten bekijken/beoordelen vanuit de kleine-ik: het is een grote valkuil. Dat is me helder geworden. Alles wat ik denk te weten is per definitie onbetrouwbaar. Zelfonderzoek? Laat ik beginnen met te beseffen dat ik me eerst leeg moet maken voordat ik serieus aan een onderzoek beginnen kan.